شکستن قفل ۲۰ساله تولید گاز از فاز ۱۱ پارس جنوبی

به گزارش رصد انرژی ، فاز ۱۱ پارس جنوبی در مرز میدان مشترک پارس جنوبی است و در حالی این فاز در سمت ایران توسعه‌نیافته باقی مانده که طرف قطری طی یک دهه گذشته برداشت‌های بسیاری از این بخش از میدان مشترک با ایران داشته است.

شرکت ملی نفت ایران و شرکت توتال فرانسه در سال ۲۰۰۰ میلادی برای توسعه بخش بالادستی فاز  ۱۱ پارس جنوبی و ساخت یک کارخانه حدود ۱۰ میلیون تنی تولید LNG به توافق رسیدند و سرانجام در پایان سال ۲۰۰۰ (سال ۱۳۷۹ شمسی) تفاهمنامه‌ای میان دو طرف امضا شد. پس از امضای این تفاهمنامه، شرکت پتروناس مالزی نیز برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی پیشقدم شد و با توافقی سه‌جانبه شرکت ملی نفت ایران ۵۰ درصد، شرکت توتال فرانسه ۴۰ درصد و پتروناس مالزی ۱۰ درصد از سهام توسعه بخش بالادستی و پایین‌دستی فاز ۱۱ پارس جنوبی را در اختیار گرفتند.

در سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷، مذاکرات دنباله‌داری در تهران و اروپا میان دو طرف آغاز شد و در نهایت توتال فرانسه که به دنبال خروج از این پروژه بود با ارائه رقمی بسیار بالا برای توسعه این فاز، ایران را در شرایطی قرار داد که نتواند پس از حدود ۸ سال معطل ماندن فاز ۱۱ برای اقدام موثر توتال، این قرارداد را با شرکت فرانسوی به امضا برساند؛ شرکت ملی نفت ایران با پیشنهاد حدود ۱۰ تا ۱۱ میلیارد دلاری فرانسویها مخالفت کرد و به این ترتیب شرکت توتال از این پروژه کنار گذاشته شد.

چینی‌ها گزینه بعدی ایران برای توسعه فاز ۱۱ پارس‌جنوبی بودند. این طرح در سال ۱۳۸۸ با هزینه ۴ میلیارد دلاری به شرکت سی.ان.پی.سی. واگذار شد. بعد از گذشت چهار سال از امضای قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی با این شرکت چینی، به‌دلیل اینکه چینی‌ها هیچ اقدام مؤثری برای توسعه این فاز انجام نداده بودند، طی یک توافق دوجانبه قرارداد توسعه این فاز با چینی‌ها فسخ شد.

بعد از کنار رفتن سی.ان.پی.سی. از پارس جنوبی، اعلام شد توسعه بخش فراساحل فاز ۱۱ پارس جنوبی به دو شرکت پترو ایران و مهندسی و ساخت تأسیسات دریایی واگذار شده است، اما کمی بعد واگذاری این فاز به دو شرکت نام‌برده تکذیب شد.

شرکت پتروپارس سومین شرکتی بود که بعد از رفتن چینی‌ها از طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی، نام آن به‌عنوان پیمانکار طرح اعلام شد. حتی قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی بین پتروپارس و شرکت ملی نفت ایران در قالب بیع متقابل امضا شد اما  با روی کار آمدن دولت یازدهم بخشنامه‌ای ابلاغ شد مبنی بر اینکه هرگونه امضای قرارداد پیش از تاریخ جلسه رأی اعتماد مجلس و انتخاب وزیران باطل است، بر این اساس چون قرارداد مورد نظر در مردادماه ۱۳۹۲ نهایی شده بود قرارداد “کان‌لم‌یکن” محسوب شد.

البته وزیر نفت وقت در مورد علت برکناری شرکت پتروپارس از توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی گفته بود (سال ۹۲) که این شرکت پولی برای توسعه فاز ۱۱ نداشت و در حال حاضر اولویت توسعه با فازهای ۱۲، ۱۵ و ۱۶، ۱۷ و ۱۸ است و تصمیم درباره فاز ۱۱ سر فرصت گرفته می‌شود.

در سال ۹۳ و ۹۴ نیز توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی با وجود تمامی گمانه‌زنی‌ها تعیین تکلیف نشد تا اینکه میانه فروردین ۹۵ «علی کاردر» معاون سرمایه گذاری و تأمین منابع مالی شرکت ملی نفت ایران از تعیین تکلیف توسعه این فاز در نیمه نخست سال خبر داد.

در نهایت در تاریخ ۱۸ آبان ماه ۹۵ موافقت‌نامه اصولی (HOA) طرح توسعه فاز ۱۱ پارس‌جنوبی به‌ارزش ۴٫۸ میلیارد دلار میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های توتال فرانسه، شرکت ملی نفت چین (CNPC) و شرکت پتروپارس امضا شد.

روند مطالعات توتال روی فاز ۱۱ پارس جنوبی ادامه داشت تا اینکه در بهمن ماه ۹۵ مدیرعامل شرکت توتال اعلام کرد که “باید منتظر سیاست‌های ترامپ در قبال ایران باشیم تا درباره سرمایه‌گذاری در  این کشور تصمیم‌گیری کنیم”.

بازی های توتال در پروژه مهم فاز ۱۱، در حالی که حتی یک پیچ هم از سوی این شرکت فرانسوی در این پروژه بسته نشده بود، از همین تاریخ شروع شد؛ اما مسئولان وزارت نفت بدون توجه به اظهارات گاه و بی گاه مسئولان این شرکت در خروج احتمالی از این پروژه، باز هم فاز ۱۱ را معطل توتال نگه داشتند و قرارداد توسعه این فاز، در تاریخ ۱۲ تیرماه ۹۶ به امضا رسید.

تیرماه ۹۶ قرارداد طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی به ارزش ۴ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار با حضور بیژن زنگنه، وزیر نفت، میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیومی متشکل از شرکت‌‌های توتال فرانسه، شرکت ملی نفت چین (CNPC) و شرکت پتروپارس به امضا رسید. توتال رهبری کنسرسیوم پروژه توسعه فاز ١١ پارس جنوبی را بر عهده داشت و سهم این شرکت فرانسوی در این کنسرسیوم ۵۰٫۱ درصد، سهم شرکت چینی CNPC به میزان ۳۰ درصد و سهم شرکت پتروپارس ۱۹٫۹ درصد تعیین شد.

طبق زمان‌بندی اولیه، قرار بود ۴۰ ماه بعد از امضای قرارداد، تولید گاز از میدان فاز ۱۱ پارس جنوبی آغاز شود. به عبارتی، در صورت اجرایی شدن این قرارداد و عدم بدعهدی توتال و CNPC، پاییز ۱۳۹۹ شاهد آغاز تولید گاز از فاز ۱۱ پارس جنوبی بودیم. اما این قرارداد اجرایی نشد و با بیش از دو سال معطل ماندن توسط این دو شرکت فرانسوی و چینی، در نهایت فاز ۱۱ برای توسعه به دست متخصصان داخلی سپرده شد.

مسئولان دولت دوازدهم از جمله بیژن زنگنه، وزیر وقت نفت، بارها تا پایان دولت وعده‌هایی برای آغاز تولید گاز از فاز ۱۱ پارس جنوبی دادند، اما این مهم در دولت دوازدهم محقق نشد؛ تا اینکه در دولت سیزدهم، به‌تولید رسیدن فاز ۱۱ پارس جنوبی در اولویت کار وزارت نفت قرار گرفت.

با هدف تولید زودهنگام گاز از این میدان مقرر شد با کاربست تمام توان و تجهیزات، حفر ۴ حلقه چاه تکمیل شود؛ همچنین با هدف نهایی کردن تولید از این میدان مقرر شد تا با انتقال سکوی بهره برداری فاز C12 میدان گاز پارس جنوبی به موقعیت فاز ۱۱B، خلأ ناشی از ساخت سکو که معمولا سه سال به طول می‌انجامید جبران شده و تولید از این میدان هرچه زودتر نهایی شود.

بعد از قرارگیری موفق سکوی تولیدی در محل ۱۱B در تیرماه سال جاری، تولید آزمایشی در روزهای پایانی مردادماه آغاز شده و قرار است در روزهای پیش رو، بهره‌برداری رسمی از پروژه فاز ۱۱ با تولیدی شدن ۴ حلقه چاه این فاز، انجام شود و بعد از بیش از ۲۰ سال انتظار، شاهد تولید گاز از فاز مرزی ۱۱ پارس جنوبی هستیم.

انتهای پیام/